بی پناه

از قطعات ادبیم دردیوان گلها و گلبرگها

پرندة کوچک ...

در میان برفها یافتمت

با نفس گرم خویش پرهای خیست را خشک کردم

قلبت هراسیده می تپید...

و چشمان کوچکت  , باتردید مرا می نگریست

به خانة خویش میبرمت

و در جای گرم پرستاریت میکنم

برایت آب و دانه خواهم گذاشت

تازمستان پربرف بگذرد و آنوقت...

که بهارباز میگردد , و برف ها آب میشود

و برای برچیدن دانه خواهی یافت

آنوقت که شکوفه ها به درختان رخت نو می پوشانند...

رهایت خواهم کرد , تا بر درختان سرسبز

با پرندگان همبازیت نغمه سرایی کنی

پس آرام باش و تن کوچکت را به من بسپار ...

تا شاهد درذلّت مردنت نباشم...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: